Column beruchte roem

Wie houdt er van applaus”? Meester Ruud stelde deze vraag al in 1983 aan mijn Jenhandjesaplan klasje. Ik, ikke, ik!!! Bijna alle vingers strekten zich begerig omhoog. Behalve die van mij. Stom natuurlijk. Meester Ruud wilde meteen van mij weten waarom dan niet… Dertig nieuwsgierige kindergezichtjes draaiden mijn kant uit. Help! Bloos!

Bijna alle kinderen willen later beroemd worden. Waarom eigenlijk? Is het omdat ze veel aandacht willen? Of alles krijgen wat ze maar willen: mooie spullen, een auto met chauffeur, het ruime huis met personeel? Dat hebben westerse kindertjes toch allemaal al? Willen ze eigenlijk hun onbezorgde kindertijd verlengen tot ze eerst volwassen en daarna bejaard zijn?

Beroemd zijn vind ík maar een riskant beroep. Beroemde mensen sterven vaak een onnatuurlijke dood en worden dus niet bejaard. Moord, overdosis, suïcide…  Wie wil er zo aan z’n eind komen?

Beroemd, wat betekent dat woord precies? Als ik www.synoniemen.net raadpleeg, lees ik daar “vermaard, gewaardeerd, gekend”. Als ik het zo lees, tja dán wil ik dat ook wel. Ik wil me ook geaccepteerd en waardevol voelen. Misschien is dat eigenlijk de echte behoefte, als kinderen zeggen “beroemd” te willen worden.

Want het tegenovergestelde van beroemd, gekend of gewaardeerd zijn, is dat je genegeerd, buitengesloten -of nog erger-, gepest wordt. Dat je er niet bij mag horen, een universele angst van alle mensen.

Met “beroemd worden” verwoordt een kind misschien wel zijn basisbehoefte aan een veilig en gewaardeerd plekje in de menselijke kudde. Beroemd worden als overlevingsstrategie. Ach, als ik het zo interpreteer is er niets mis met beroemd willen worden. Ik gun het iedereen!