Ik staar met halfopen ogen naar het zand voor me. Ik hoor kinderstemmen, het klotsende water van de Waal, het bonken van passerende schepen en het vage rumoer van de Kaaij. Mijn ogen worden zwaar en ik voel me licht en ontspannen worden, wat heerlijk is dit! Even geen wolkje aan mijn lucht!
Shit, daar gaat mijn rust, mijn gedachten zijn terug! In gedachten ben ik elders en straks in plaats van hier en nu bij een meditatieworkhop aan de Kaaij. Mijn brein is verslaafd aan denken. In mijn hoofd is het altijd druk met plannen, herinneringen, het overdenken van probleempjes en het voorkauwen van gesprekken of mailtjes. Die drukte in mijn hoofd mag wel wat minder. Daarom zit ik hier in de lotushouding in het Waalzand. Wel een klotehouding trouwens.
De baardige meneer naast me ademt zwaar, ’t zal toch nog wel goed gaan met hem? Straks blijft hij erin! Dit is niet de gelegenheid om te gaan lachen. Snel aan iets anders denken om de slappe lach terug te dringen. Oh nee, niet denken- niet denken- NIET DENKEN!!! Met een half oog kijk ik naar de anderen. Die zitten er totaal zen en sereen bij. Zij wel! Waarom lukt mij dat niet? Ik ben zeker niet zo verlicht als zij. Ho, stop, niet oordelen over jezelf. Oh ja, en niet denken.
Kom op Chris! Denk – aan – niks. Denk… aan de blauwe lucht. De wolken die voorbijdrijven zijn mijn gedachten. Gewoon laten komen en gaan. Donkere dreigende wolken… Als het maar niet gaat regenen. Ik moet nog een column schrijven en een aanbesteding afmaken en even langs de Appie. Niet vergeten om daar lucifers te kopen, en…
Column in Weekkrant De Brug van 19 augustus 2015