Autoradio uit, handen op tien voor twee aan het stuur, diepe concentratie…. En go! Er zijn mensen (lees vrouwen) die het Keizer Karelplein vermijden. Knap als je dat kunt, maar ik weiger om me door een verkeersplein te laten afschrikken.
In 1999 nam ik het KK-plein nog in z’n achteruit. Met m’n gedeukte Fiësta met de naam “Het Rode Gevaar” ging ik naar Haskoning voor een sollicitatiegesprek. Ik woonde in Eindhoven en het KK-plein en zijn reputatie kende ik nog niet. Gelukkig maar, zenuwen gewijs… Op het Keizer Karelplein nam ik de verkeerde afslag. Ik reed de St. Annastraat in plaats van de Oranjesingel in. Wilde paniek! Ik mocht absoluut niet verdwalen en te laat komen. Dus wat deed je dan in het pre-TomTom tijdperk? Ik aarzelde niet. Het Rode Gevaar had toch niet voor niets een achteruit?
Ik was dus op tijd voor mijn gesprek, kreeg die baan en verhuisde naar Nijmegen. De etiquette van het KK-plein werd mij daar nadrukkelijk duidelijk gemaakt. Achteruit rijden op het KK-plein was toch echt niet comme il faut. Bang gemaakt deed ik het KK-plein jarenlang met grote voorzichtigheid. Iedere keer weer opgelucht als ik er schadeloos doorheen kwam.
Na 15 jaar in Nijmegen ben ik wel aan het KK-plein gewaagd en gewend. In z’n vier centrifugeer ik m’n groene kever er vrolijk doorheen. Tijdens de rondrit check ik altijd de “middenstip”. Is het lichtkunstwerk van Karel op z’n paard vandaag te zien? Zit er eindelijk eens iemand op die bankjes? Zelf vind ik het toch een beetje eng om naar het park midden op het KK-plein te lopen. Misschien durf ik het wel over nog eens vijftien jaar.
Column De Brug Nijmegen, 4 maart 2015